w Baiae jego szesnastoletniego syna, zdolnego, ukochanego Tytusa. I od tej chwili w każdej twarzy niewolnika i gladiatora widział nieszczęśliwy ojciec swego syna. Wiedział, że to tylko urojenie, że chłopiec został wywieziony gdzieś do portów azjatyckich czy afrykańskich, że może pod pokładem jakiegoś statku przykuty łańcuchem porusza wiosła lub bawi pospólstwo walką na arenie czy też pod batem decuriona wylewa pot na polach pszenicznych. Odtąd los niewolników wzruszał go i niepokoił. Nie uderzył żadnego ze swoich niewolników, nie karał za przewinienia. Ale czyż jego łagodność nie była kroplą w morzu krzywd? A teraz musi na rozkaz iść i zabijać takich samych