W miarę upowszechniania się wymiany towarowej niedoskonałości te stawały się coraz bardziej uciążliwe. Z czasem funkcję powszechnego ekwiwalentu zaczęły pełnić metale i ich związki lub stopy (np. żelazo, miedź, nikiel, brąz), w tym cenne metale szlachetne, zwane kruszcami, w szczególności srebro i złoto. Kruszce coraz bardziej wypierały inne dobra z pośredniczenia w wymianie. Złoto, dzięki swoim właściwościom, takim jak jednorodna jakość, podzielność, duża wartość, odporność na psucie się i zużycie, działanie powietrza i wody, stało się towarem powszechnie pożądanym i najlepiej nadawało się do pełnienia funkcji pieniądza.<br>Po utrwaleniu się pozycji kruszcu jako powszechnego ekwiwalentu blisko już było do wynalezienia monety