wielkich rozterek moralnych czy naukowej troski o racjonalność uzasadnień, kultywuje on nieskomplikowaną filozofię prostego OK, wybierając zarazem samouwielbienie i miernotę jako swój stan normalny. Nawiązując do fascynacji postmodernizmem w niektórych kręgach Zachodu, <name type="person">Leszek Kołakowski</> z sarkazmem pisze, iż oprócz postmodernizmu można by jeszcze stworzyć w filozofii <orig>post-post-modernizm</>, <orig>neo-post-modernizm</>, <orig>neo-anty-modernizm</> etc., łącząc z każdym z tych terminów niezmiennie ideologię wyzwolenia, postępu, zerwania z przestarzałym stereotypem racjonalnego myślenia etc. Z propozycji tych skorzystano już w niektórych naszych akademiach, gdzie jeszcze wczoraj kwitły twórcze rozwinięcia Marksa. Można łatwo zrozumieć, dlaczego skorzystano. Jeśli komuś zawalił się pracowicie wznoszony przez