społecznej rodzi poczucie krzywdy i frustracji, tym silniejsze, im wyższy był stopień już rozbudzonych oczekiwań. Równość szans, jeden z drogowskazów polityki społecznej i edukacyjnej, stawała się coraz bardziej iluzoryczna - pociągając za sobą rozczarowania młodzieży tym większe, im większa była rozbieżność między hasłami a rzeczywistością. Stało się to podłożem wielu społecznych postaw i zachowań: rewolucyjnych, przyśpieszających pożądany kierunek przemian i dewiacyjnych (także autodestrukcyjnych).<br><br>Pogłębiające się nierówności materialne i społeczne charakteryzujące lata dziewięćdziesiąte nie mogły oczywiście przyczynić się do ograniczenia procesów dezadaptacyjnych (jest, jak wskazuje empiria, raczej przeciwnie). Chociaż perspektywicznie, w miarę przyzwyczajania się do nowych, czytelnych reguł gry, obowiązujących w systemie nie