myślał, a jednak czuł niejasną urazę. Jakby się naprawdę żegnał z dziewczyną, jakby ją tracił.<br><br> Pożegnania... Zima pięćdziesiątego piątego roku. Zasępiona twarz Beli Feketiego na budapeszteńskim dworcu.<br>- Jakiś ty szczęśliwy! Zawsze marzyłem, żeby zobaczyć Indie... Zrobię to per procura twoimi oczami. Tylko pisz mi o wszystkim! Cieszę się, że ciebie posyłają i szkoda mi się z tobą rozstawać.<br>- Wrócę, ani się obejrzysz. Za trzy lata przyjdziesz mnie witać.<br>- Co można wiedzieć? - posmutniał Bela. - Trzy lata w naszych czasach...<br>Syczała para krzepnąc w iglasty zamróz na złączach rur, szczęk żelaza, posapywanie lokomotywy potęgowały uczucie chłodu, przejmowały dreszczem. Jednak Bela nie umiał się