normy. Ostrożnie uchyliłem zaciśnięte powieki. Pod nami rozpościerał się ocean. Najogromniejsza, najbardziej błękitna, migotliwa i cudowna rzecz na świecie. Pożeracz Chmur pochylił się na lewe skrzydło, zatoczył płaską pętlę i zanurkował ku wodzie, rycząc niby portowy róg przeciwmgielny. Najpierw poczułem ten ryk pod udami - silne drżenie. Usłyszałem go w chwilę potem, gdy Pożeracz Chmur zaprosił mnie do dzielenia swojej radości. Gigantyczna wodna przestrzeń waliła się na nas. Przepełniały mnie: euforia i przerażenie jednocześnie. Czułem, że muszę dać im ujście, inaczej pęknę. Wrzasnąłem ile sił w płucach.<br>"To jest to, Kamyk! To jest właśnie szczęście!" - przekazał smok.<br>Pęd powietrza zrywał włosy z głowy