w ten mniej więcej sposób, że postęp absolutny nie jest niczym bardziej konkretnym, niż na przykład Istota Najgłębsza czy Istota Najpłytsza, prof. Mmaa (bynajmniej nie załamując w geście tragicznym swych antenek) skonstatowałby istnienie &lt;hi rend="spaced"&gt;postępu syzyfowego&lt;/&gt;, czyli istnienie rozwoju pewnych form właściwych danej epoce, rozkwitanie, dojście do doskonałości i przekwitanie, a potem znowu rozwój innych form nowej epoki, nowych warunków bytu, nowych pojęć, nowych potrzeb wewnętrznych, dojście do doskonałości, przekwitanie i &lt;hi rend="spaced"&gt;da capo al fine&lt;/&gt;.<br> Prof. Mmaa przyznałby, że dążenie do owych doskonałości jest każdorazowo postępem, ale broniłby się przed tworzeniem jakiejś hierarchii pomiędzy owymi doskonałościami, pomiędzy owymi epokami.<br> Następnie prof. Mmaa