czyli zanik dającego się uchwycić logicznie sensu. Język poezji jeszcze u Baudelaire'a wypowiadał pewne treści leżące poza samym utworem, w sferze stosunków ludzkich, choć pojawiają się już pierwiastki, które, gdyby je wydzielić z całości, przestają cokolwiek oznaczać. Innymi słowy wiersz staje się jakby systemem planetarnym samym dla siebie, niezależnie od potocznego porozumiewania się ludzi między sobą. U Mallarmégo nastrój wydobywany z zestawienia wyrazów zastępuje już całkowicie myślenie. Valéry jako zasadę poezji wprowadza architektonikę poematu, oderwaną i absolutną. Wszystko to dokonało się dzięki wyparciu prawideł myśli przez prawidła skojarzeń: obrazy są łączone zawsze w sposób ściśle prywatny, a klucz do nich jest