formalnie nie uczestniczyła w wojnie północnej. Jednakże na jej terytorium najdłużej toczyły się walki. Liczne armie saskie, szwedzkie i rosyjskie przesuwały się przez ziemie polskie i litewskie, zabierały żywność, konie i wszystko, co było potrzebne żołnierzom, nakładały na ludność kontrybucje, czyli daniny pieniężne, niszczyły dobra przeciwników politycznych. Ta druga po potopie szwedzkim fala zniszczeń, wraz z zarazą wyludniającą w latach 1705-1714 ogromne połacie kraju, sprawiła, że położenie mieszkańców Rzeczypospolitej w początkach XVIII w. stało się niezwykle trudne, trudniejsze niż mieszkańców wszystkich państw sąsiednich.<br><br>Konfederacja tarnogrodzka. Gdy klęska Szwecji w bitwie pod Połtawą (1709) rozstrzygnęła losy wojny na korzyść Rosji, August II