okresie następował bardzo ważny proces utożsamiania się kadry kierowniczej ze swoim przedsiębiorstwem, nabierania przez nią poczucia, że przedsiębiorstwo państwowe nie jest fragmentem mienia państwowego i małym trybikiem w mechanizmie państwowej gospodarki, lecz że jest samodzielnie funkcjonującą, w znacznym stopniu autonomiczną jednostką gospodarczą. Kadra kierownicza przedsiębiorstw państwowych z roku na rok potrafiła w coraz większym stopniu myśleć kategoriami dobra pojedynczego, własnego przedsiębiorstwa, znajdując w tym sprzymierzeńców wśród części elity ówczesnej władzy (W. Baka, J. Małkowski, Z.Sadowski, C. Stypułkowski, M. Święcicki, A. Wróblewski i in.).<br>W drugiej połowie lat osiemdziesiątych pojawiła się też w przedsiębiorstwach państwowych nieźle wyszkolona kadra prawnofinansowa, która wtedy