które bombardier zawiesił na ścianie. Wyglądałem jak kucyk w końskiej uprzęży. Nos sterczał niepokojąco. Uśmiechnąłem się ze smutkiem: ta metamorfoza była warta dwutygodniowej głodówki. Gdy wkroczyłem do baraku podchorążych, powitała mnie zdumiona cisza. Podchwyciłem stalowy wzrok Sawickiego. Ten chyba nienawidził mnie najwięcej, bo czuł się boleśnie oszukany i wstydził się poufałości pierwszych dni, nie mówiąc już o planach podkopu. Podszedłem do mej pryczy, położyłem się i wypiąłem demonstracyjnie na salę.<br>- Przydzielili go teraz do żołnierzy - powiedział półgłosem Sawicki. Mnie już było wszystko jedno, bo właśnie podjąłem decyzję.<br>W tym czasie podchorążowie odmówili pracy fizycznej uważając, że należą im się te same