w ogólny nastrój przy stole. Ale za każdym razem cofał się natychmiast w siebie, w jątrzące i natarczywe myślenie o tym wszystkim, czego dowiedział się był od Szczuki o Kosseckim. Nie o samego Kosseckiego tu chodziło. Niejedno rozczarowanie przy- niosły mu ostatnie lata. Samo życie zdzierało brutalnie z wielu prawd powabne złudzenia, zmazywało sztuczną szminkę, odsłaniając próchno w środku i odór zgnilizny. Z ludźmi działo się podobnie. Wszyscy, nawet ci najobojętniejsi, zepchnięci zostali w jedną otchłań i tam, jak gdyby się świat kończył i każda chwila żądała rozstrzygnięć ostatecznych, wybierać musieli losy nie według swoich pragnień i nie ze sztywnych koturnów