w swoim ukryciu, wystawiony na pośmiewisko. Jednakże Wisia go nie dostrzegła, trzasnąwszy furtką ruszyła szybciutko pod górę, w stronę dzikiej gruszy. Wysunąwszy się z gąszczu, patrzył za nią żałując, że nie skorzystał z okazji, że nie zawołał, gdy przebiegała tak blisko, omiatając skrzydłem peleryny gałęzie, które go skrywały. Roztapiała się powoli w szarudze wspomaganej przez zmierzch wczesnego wieczoru. A potem jak gdyby stanęła przy gruszy, jak gdyby strzepywała krople deszczu z niebieskiej peleryny. Polek wyszedł ostrożnie na drogę, zziębnięty, rozdygotany. Spodziewał się, że ujrzy ją biegnącą dalej ku górze, w stronę kościoła, trójkątną wieżą wschodzącego ponad koronę lasu. Lecz Wisia stała