Kleksa. <br>Również gmach Akademii skurczył się nieco, pokoje <br>zrobiły się niższe, meble i sprzęty zmniejszyły <br>się, łóżka stały się krótsze. Park, który <br>dotąd przypominał rozległą puszczę, zmalał <br>i przerzedził się, a potężne dęby i buki <br>przeistoczyły się w małe i niepozorne drzewa.<br><br>Przemiana ta odbywała się oczywiście stopniowo i bardzo <br>powolnie, jednak po miesiącu stała się już tak widoczna, <br>że wszyscy odczuwaliśmy smutek i lęk.<br><br>Jeden tylko Alojzy nie tracił animuszu, śpiewał na cały <br>głos, gwizdał, trzaskał drzwiami, wybijał kamieniami <br>kolorowe szyby, drażnił Mateusza i chwilami stawał się <br>nie do zniesienia.<br><br>Pan Kleks przyglądał mu się w milczeniu, drapał <br>się z