jak uważnie, jak troskliwie odtwarzałeś w swej alchemicznej wyobraźni najdrobniejsze jego przejawy. Kształty i kolory przychodziły do ciebie w długim szeregu znaczeń, układałeś ze słów wielobarwne równania, żeby je rozwiązywać uśmiechem. Uśmiechem pobłażałeś moim usiłowaniom, aby przekazać ci chociażby część tego, o czym wiedziały moje oczy. Pamiętasz, z tych usiłowań powstały moje najpiękniejsze wiersze. Pisałam je dla ciebie i posyłałam we wszystkich listach. Kazałeś je czytać głośno kolegom, a kiedy szydzili ze mnie, wyjmowałeś im kartki z rąk i chowałeś na dno swej jedynej walizki.<br>Mimo poprawy samopoczucia gorączki nie chciały ustąpić.<br>Codziennie nad wieczorem czułam zdradliwe pieczenie policzków i przyspieszony