w kanałach będzie nie do zniesienia" - takie zastrzeżenia wyrażali członkowie Komisji Ocen Filmów i Scenariuszy, zanim wreszcie skierowali do produkcji film "Kanał" (1957 r.). Krytyka po premierze dotyczyła jednak zupełnie innego aspektu dzieła. Widzowie oczekiwali, że pierwszy powojenny film, nakręcony w dodatku na fali popaździernikowej odwilży, nareszcie odda sprawiedliwość żołnierzom powstania warszawskiego - najpierw pokonanym przez Niemców, a potem gnębionym przez władze komunistyczne. Tymczasem powstańcy nie zostali pokazani w "fazie wzlotu" - na barykadach, lecz na etapie klęski i odwrotu: uciekają kanałami, brodząc po kolana w odchodach. W dodatku wydają się wcale nie zauważać własnego poniżenia - ciągle rozgrywają najważniejsze karty swego życia: walkę, miłość