siebie podobne. - Ja dosłownie na chwilę! - powiada, bo mi się chłopak zniecierpliwi. Wyglądam przez okno, chłopak, tak na oko, młodszy z dziesięć lat. - Agnieszko! - jęknęłam, upadłaś na głowę? A ona na to: - Wiadomo, maj!<br> A więc przede wszystkim - nie wolno się denerwować życiem, jakie jest. Po prostu nie warto. Jeśli powszednie niepowodzenia urastają do rangi dramatów, gdy łapiesz się na tym, że coraz częściej myślisz o kłopotach, a coraz rzadziej o tym, co cię cieszy, to, prawdopodobnie, wpadłaś w skłonność do wyolbrzymiania trosk. Mówiąc po prostu - zbabiałaś. Weź się w garść.<br> Tak sobie powtarzam codziennie, a wczoraj, kiedy dziecko przyniosło kolejną