powszechnym było w sprawach o czyny zagrożone sankcją najwyższą sprzeczne z elementarnym poczuciem sprawiedliwości. Sąd Najwyższy zapewniał sobie komfort <orig>nienawiązywania</> kontaktu z osobą skazaną przez sąd pierwszej instancji i <orig>procedował</> w sposób czysty, na podstawie przede wszystkim akt. Gdy zawierzał argumentacji i wyczuciu prokuratora odwołującego się od orzeczenia maksymalnej kary pozbawienia wolności (25 lat), wydawał wyrok śmierci nawet wobec młodocianego. Późniejsze badania wykazały, o czym już wiele mówiono, że sędziowie nie przygotowywali się rzetelnie do decydowania o losie oskarżonych o czyny zagrożone najwyższą sankcją. Uzasadnienia wyroków były sporządzane w sposób schematyczny, prymitywny (wśród okoliczności obciążających znalazła się też np. wulgarność sprawcy