lecz ucichł szybko, zgaszony przez trombity. Na rynek wwieziono Ostrego.<br>Miał związane ręce. Stał, lecz każde szarpnięcie wozu omal go nie przewracało. Na głowę wciśnięto mu worek, czy to ze strachu przed urokiem, czy też dla większego pohańbienia. Bo człowiek powinien przed śmiercią pożegnać się ze światem i pozwolić światu pożegnać siebie. A jakże można się żegnać, mając zakrytą twarz? Woły wolno ciągnęły wóz pośród tłumu, który umilkł nagle, zamierając w oczekiwaniu.<br>Magwer mocniej pochylił się do przodu, wpatrując się w Ostrego.<br>Dalekie granie rogów i trombit poniosło się po ulicach Dabory, złamało w wąskich uliczkach, dotarło aż tutaj, na plac