zaczął wyłaniać się obraz. Obraz komnaty o ścianach pokrytych barwną tapiserią. <br>Ruch w oknie. I niespokojny głos. <br>- Kto? Kto tam?<br>- To ja, Triss.<br>- Yennefer? To ty? Bogowie! Skąd... Gdzie jesteś?<br>- To nieważne, gdzie jestem. Nie blokuj, bo obraz się chwieje. I zabierz świecznik, bo oślepia. <br>- Już. Oczywiście.<br>Choć pora była późna, Triss Merigold nie była ani w negliżu, ani w stroju roboczym. Miała na sobie wyjściową suknię. Jak zwykle zapiętą wysoko pod szyją. <br>- Możemy rozmawiać swobodnie?<br>- Oczywiście.<br>- Jesteś sama?<br>- Tak.<br>- Kłamiesz.<br>- Yennefer...<br>- Nie oszukasz mnie, smarkulo. Znam tę twoją minkę, napatrzyłam się na nią. Miewałaś taką, gdyś zaczęła za moimi plecami