młoda dziewczyna.<br>- Jestem porucznik Wanda - powiedziała Krysia.<br>- Już porucznik! Kiedy przyjechałaś? Dzisiaj, pociągiem... "Bartek" powinien ci dać obstawę... Nie dał?<br>Nie wiedziała, co odpowiedzieć.<br>- Było dwóch chłopaków - rzekła wreszcie - i pojechali z powrotem.<br>- A ty znasz przynajmniej Warszawę? To dla ciebie musiał być szok: zobaczyć Polskę pod okupacją... Ale pogadamy później...<br>Był bardzo ruchliwy i ciągle mówił. Zamknął drzwi poczekalni... "już nikogo dzisiaj" i wprowadził ją do sąsiedniego pokoju, który był jednocześnie stołowym i salonem. Nad starą kanapą wisiał portret kobiety, która kiedyś musiała być bardzo ładna. Duże ciemne oczy, niemal żywe, wydawały się smutne i zmęczone. - To moja żona - powiedział cicho