Słyszała, jak wchodził. On - ten drugi - schował się tam. &lt;name type="person"&gt;Comte de Merret&lt;/&gt; zdejmuje ze ściany krucyfiks. "Przysięgam" - szepcą zbielałe wargi. "Głośniej... i powtórz: Przysięgam przed Bogiem, że nie ma tam nikogo". A potem wznoszący się wolno, cegła za cegłą, mur. Giną za nim drzwi małego &lt;foreign lang="fr"&gt;cabinet&lt;/&gt;.<br>To wszystko wydaje się prawdziwe, jeszcze żyje, było wczoraj. Nigdy dobrze nie wiem, czy zapach pokoi, słowa ludzi i widoki przypominają mi &lt;name type="person"&gt;Balzaca&lt;/&gt;, czy też on przypomina mi o nich. Czy to wszystko, to on - czy też on jest tym wszystkim. Dopiero w takich godzinach czuje się, że jest to wielkie, nieogarnione Jedno, dopiero tu