w czasie mają zupełnie inne oblicze niż to, które odmalowuje potem wspomnienie. Naprawdę, że nie wiadomo na tym biednym świecie, komu i czemu ufać i czego się trzymać. Nie ma chyba nic bardziej nierealnego niż realność. Tak, ale są przecież chwile równie realne w czasie, jak i we wspomnieniu, których prawdziwości nic nie może zakwestionować. Dla mnie taką chwilą jest to, kiedy po naszej ostatniej rozmowie w moim pokoju wziąłeś mnie w objęcia i długo, długo tuliłeś. Wspominam cię zawsze takim, jakim byłeś wtedy, i zdaje mi się, że wtedy właśnie byłeś prawdziwym sobą. W każdym razie, ile razy chcę cię