ukazywać na scenie ludzi pełnych człowieczeństwa i ujmującego ciepła. Z Meyerholda wzięto sposób zachłystywania się w teatrze współczesnością, - przy pomocy aluzji czy też metafory odnoszących się do tego, co dzieje się wokół teatru tu i teraz. Z Wachtangowa wziął się żywioł improwizacji i dialogu z publicznością, podbudowany, rzecz jasna, zawsze precyzyjnym warsztatem aktorskim. Brecht natomiast zainspirował artystów radzieckich do zajmowania się problematyką z dziedziny zwanej Wielką Moralistyką. <br>Wszystkie te elementy przepięknie zaowocowały w "Dobrym człowieku z Seczuanu". Niechęć do myślenia abstrakcjami, rosyjskie wyczucie realizmu i ostre widzenie współczesnych problemów społecznych w połączeniu z brechtowskim moralitetem o świecie, w którym proporcje między