samej chwili Helena krzyknęła przez okno:<br>- Joanno! <br>Niewiele myśląc, Joanna schowała liszkę do kieszeni i pobiegła do domu. <br><br>W domu sytuacja była napięta. Helena przeżywała późny powrót Joanny i fakt, że nastąpił on dopiero po jej interwencji. Joanna powinna sama pamiętać, że ma być w domu przed zmrokiem, bo inaczej prędzej czy później zejdzie na złą drogę. Wezwany na świadka Czesław milcząc siedział za stołem. Za to Helena stała, wielka i rozłożysta, napęczniała gniewem, który wylewał jej się z ust i sypał błyskawicami z oczu, wzbierając w jej ciele coraz to nową falą, napierającą na Joannę i przygniatającą ją do ziemi