jednogłosowy <br>śpiew kościelny)" (Dahlhaus, Eggebrecht 1992, s. 98). Tego typu continuum racjonalnie <br>uzasadnia tworzenie przez całe stulecie najprostszych, tonalnych mszy wielogłosowych <br>przez zawodowych kompozytorów.<br> Jest to tendencja mocno zróżnicowana stylistycznie, także wewnętrznie, co można <br>obserwować we wszystkich typach mszy: cyklach komponowanych do łacińskich i <br>polskich tekstów liturgicznych ordinarium missae, missae pro Defunctis oraz <br>tzw. mszach polskich.<br> W pierwszym z wymienionych typów mszy zróżnicowanie stylistyczne jest największe. <br>Właściwie trudno byłoby wskazać bezsporne wyróżniki stylu. Można jedynie próbować <br>odnaleźć je, wyróżniając te elementy, które pełnią w określonej grupie utworów <br>rolę formotwórczą ­ tektoniczną, stanowiąc równocześnie wyraźniejsze nawiązania <br>do pewnych tradycji. Byłyby to więc następujące