całościową przestrzeń życiową bohaterów. Już z tych wstępnych spostrzeżeń wynikają awantaże sytuacji Polaków: mogli wprowadzać do dramatów wszystko, co podyktowała im podsycona bywaniem w teatrach wyobraźnia, a nie musieli respektować narzucanych przez teatr ograniczeń.<br>Bliższe zwrócenie uwagi na charakter budowli pozwala natomiast spostrzec, że w dramatach, których autorzy nie mieli profesjonalnego kontaktu ze sceną, może przypadać im wyraźnie ważniejsza rola. Znaczą przez sam fakt wprowadzenia ich do tekstu, określają atmosferę, promieniują z nich jakieś głębsze sensy. Z tego punktu widzenia interesująca wydaje się konfrontacja architektonicznego obrazu budowli w dramacie i w scenicznych realizacjach. Ogromne jest tu zróżnicowanie między utworami Mickiewicza a