Nowa Fala&lt;/&gt;, która podjęła otwartą walkę z nowomową i uprawiała literacko współczesną potoczną polszczyznę, lecz została ze swego uderzenia wybita.<br>W tej konfiguracji językowo-literackiej węzłową pozycję zajęła twórczość Mirona Białoszewskiego, która łączy obydwa sprzeczne procesy: eksperymentatorstwo literackie z eksploracją współczesnego języka mówionego, w danym przypadku języka przedmieść wielkomiejskich i prowincji. Z poezji i dialogów scenicznych rozciągnął on swe eksperymenty na prozę (&lt;name type="tit"&gt;Donosy rzeczywistości&lt;/&gt;, &lt;name type="tit"&gt;Szumy, zlepy, ciągi&lt;/&gt;), a nawet na epikę (Pamiętnik z powstania warszawskiego). Stąd wypływa obszerny nurt prozy lingwistycznej lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, którego nowym narzędziem pracy staje się magnetofon (sam Białoszewski jeśli od razu nie dyktował swych utworów