która była przez wieki instrumentem pomagającym czytającemu określić własną tożsamość i odrębność od reszty świata, stała się nagle - jako standardowy romans czy powieść sensacyjna, nawet jako ambitniejszy przykład postmodernistycznej literackiej igraszki w stylu "Wahadła Foucaulta" - narzędziem &lt;orig&gt;dezindywidualizacji&lt;/&gt;, przepustką w rzeczywistość homogeniczną, słabo zróżnicowaną.<br>Skłoniło to niedawno Kingę Dunin do postawienia prowokacyjnego pytania, czy literatura polska jest nam w ogóle do czegokolwiek potrzebna, czy nie można jej zastąpić tłumaczeniami bestsellerów klasy międzynarodowej.<br>Już sam fakt, że pytanie tego typu mogło zostać postawione, że nie wywołało burzy i gromów ze strony całego środowiska literackiego, świadczy o zupełnie nowej sytuacji, w jakiej znalazło się