To jedno mi pozostało. Kiedym przed chwilą w podnieceniu nieomal krzyczał, jakąż ulgą byłoby na dodatek do tego krzyku zerwać się i zabrać z tego miejsca, gdzie tylko oficjalnie zakomunikowana mi została porażka i gdzie jedyne, co pozostawało do roboty, to jeszcze przez godzinę czy dwie przelewanie z pustego w próżne. Ale nie uciekłem. Nie uczyniłem tego przez wzgląd na księdza de Vos. Nie byłem ciekaw tego, co mi powie. A w tym stanie wzburzenia, w jakim się znajdowałem, z pewnością nie nadawałem się na żaden przekaźnik moralnego wsparcia, o którym wspomniał ksiądz de Vos. Absurdem było także kłócić się z