nie dały się oddzielić nawet przy użyciu niezwykle silnej dyspersji.<br>Spektroskopja w części widma widzialnej i w bliskim utrafiolecie osiągnęła najwyższy stopień doskonałości przez zastąpienie pryzmatów siatkami dyfrakcyjnemi. Pierwszą siatkę dyfrakcyjną skonstruował Fraunhofer koło roku 1820. Składała się ona z drucików srebrnych, umieszczonych w równych odstępach na ramce metalowej; druciki przechodziły przez nacięcia w śrubach mikrometrycznych, co gwarantowało równość odstępów. Odstępy wahały się pomiędzy 0,6866 a 0,0528 mm. Siatek metalowych użył Fraunhofer do wyznaczenia długości fali ciemnych linij w widmie słonecznem, które obecnie nazywamy jego imieniem. Talent optyka monachijskiego<br><br>&lt;page nr=56&gt;<br><br>ujawnił się w tych badaniach w całej pełni. Średnia z