blisko, że ani na chwilę nie znikła mu <br>cała z oczu.<br><br>Zielone światło teraz wiodło ich w przeciwną niż przedtem stronę <br>korytarza. Szli za nim - coraz wolniej jednak, coraz niechętniej. <br>Migotało niby wesoło. Zapraszało jakby: "no proszę, no chodźcie". <br>Ale oni - nie bardzo nawet o tym wiedząc - zwalniali <br>kroku. Bo przecież już za chwilę, za sekundę, za trzy czy cztery kroki <br>mieli spotkać... No co? Właśnie NIE WIADOMO CO! JAKIEŚ WIELKIE NIEZNANE!<br><br>Nie dziwcie się więc, że w końcu zaczęli właściwie stawiać nogi <br>tak ostrożnie, jakby ciemną nocą przechodzili przez kamienisty, rwący <br>strumień.<br><br> <br>- Och! - krzyknęła Ika.<br><br>Nad nimi było rozedrgane gwiazdami