muzealnych galerii i trochę sennie wzrok mój się ślizgał po ścianach szczelnie "wytapetowanych" płótnami, gdy nagle wyrwało mnie ze stanu półdrzemki czyjeś znajome, spojrzenie, znajome piękne rysy kobiecej twarzy na portrecie przede mną. A jednocześnie płynęły one ku mnie przez otchłań czasu i budziły we mnie czyjąś obecność, której nie przeczuwałem, nie podejrzewałem już od lat, a jednak - zdumiewająco realną. Jana! Gdyby mnie ktoś przedtem spytał, jak wyglądała, stać by mnie było na przytoczenie tylko bardzo ogólnych "danych", jak: wysoka, smukła, o regularnych rysach, chyba rudawa blondynka - i to wszystko. Nie potrafiłbym określić ani koloru oczu, ani dokładnego odcienia włosów, ani