napędowej z natury predestynowanym <br>narządem był ogon. Przybierał on postać taśmowatą dzięki rozrostowi wyrostków <br>kręgów ogonowych (np. permskie Mesosaurus i Hovasaurus) bądź skórnym grzebieniom <br>(np. u krokodyli). Znamienne, że u prymitywnych gadów pływających większe były <br>&lt;page nr=252&gt;<br>&lt;gap&gt;<br>kończyny tylne, które wszak niedawno (jak o tym będzie mowa) przejęły w ewolucji <br>dominację nad przednimi (m.in. najstarszy plezjozaur Claudiosaurus). W miarę ewolucji większe i ważniejsze stawały się kończyny przednie. To wynik ich dogodniejszego położenia, blisko środka ciężkości, w którym lepiej odgrywały rolę stabilizatorów. U tych czworonogów, które pływając posiłkowały się <br>ogonem, tylne kończyny zmniejszały się (ichtiozaury) lub całkiem zanikały (walenie, syreny). W innych grupach