żadna wielka miłość na tle harmonii ciał lub dusz nie wytrzymuje powszedniości życia i - jak powiadasz - rozsadza je. Dowód mamy w Tristanie i Izoldzie, Aleksandrze i Heloizie, Romeo i Julii i innych. Tutaj miłość była w istocie tak wielka, że aby nie pomniejszyć jej chwalebnej siły i sławy, żeby ją przekazać potomności jako ideał, natura musiała wdać się w to wszystko i przez układ okoliczności załatwić się z kochankami. Natura musiała być zachwycona napięciem miłości u Romea i Julii, które zbliżyło się u nich do absolutu, i chciała ją uwiecznić. Dlatego przemyślna natura skróciła trwanie jej do minimum. Brzmi to jak