który &#132;zasłudze rzetelnej, prawdziwemu talentowi przywraca należne miejsce i cześć". Sąd ten nie wypada jednak korzystnie dla Wężyka. Wprawdzie monografia biograficzno-krytyczna Zygmunta Zapały (1898) wysoko ocenia jego twórczość, ale zasadniczym kryterium jest dla autora patriotyczny ton utworów, co uniemożliwia wszelką dyskusję. Na przeciwnym biegunie odnajdziemy głos Stanisława Tarnowskiego przekreślającego cały dorobek Wężyka. Pośrodku natomiast pojawią się wyważone sądy Szyjkowskiego (1920), C. Szulczewskiego (1938), Zbigniewa Golińskiego (1953), Barbary Czwornóg-Jadczak (1994) podkreślające przede wszystkim historyczne znaczenie tego pisarstwa, nie poddającego się jednej kwalifikacji, otwartego na wpływy dawnej i nowej literatury.<br> Jedną z najistotniejszych przyczyn dwoistego charakteru twórczości Wężyka upatruję w