czujny i wrogi, <br>jak za pierwszych dni. Marian stanął przed nim, mierzyli się spojrzeniami w <br>zupełnym milczeniu.<br> - Zenek... - zaczął Marian i przerwał. Gardło zaciskało mu się z lęku przed <br>wypowiedzeniem słów, które miały paść. Opanował się jednak. odetchnął głęboko <br>i zdecydowany już na wszystko, powiedział twardo i wyraźnie:<br> - Ukradłeś pieniądze przekupce na targu? Prawda? Nikt się nie poruszył. I nagle <br>Julek skoczył ku bratu. - Co ty gadasz, Marian? Co gadasz? - mówił cichym,<br> zdławionym szeptem. - Zwariowałeś?<br> Marian odsunął go ręką i nadal nie spuszczał z Zenka oczu. Ten wstał i przegarnąwszy <br>włosy niedbałym ruchem uśmiechnął się z pogardą.<br> - Widziałeś mnie, jak kradłem