rozrost już istniejących, koncentracja ludności w wielkich ośrodkach miejskich w powojennych latach szybkiej socjalistycznej industrializacji sprawiły, że istotnym problemem stała się adaptacja ludzi do nowych środowisk. Nie był - i nie mógł być - to proces szybki ani bezkonfliktowy. Przyswojenie nowych wzorów życia, adekwatnych do nowych warunków i nowych potrzeb społecznych, wymaga przemian świadomości, co jest procesem długotrwałym. Pokolenie urodzone i wychowane na wsi - nawet po dłuższym okresie zamieszkania w mieście - zachowuje pewien system wartości, norm i ocen właściwy dla poprzedniego środowiska społecznego. W społeczności wiejskiej bardzo silna była kontrola społeczna związana z wpajanymi w procesie wychowania powszechnie obowiązującymi wzorami postępowania i reagująca