myślącą.<br>K przyznaje przecież wręcz, że badając skrupulatnie swą świadomość, której istnienia jest tak pewny, nagle zreflektował się, że nie potrafi w zasadzie określić, czym ta świadomość jest, że prześlizguje mu się szparami w sylogizmach. Jest to chyba najbardziej wstrząsający epizod pielgrzymki K. Lecz ten moment niepokoju i dezorientacji wnet przemija. Wiara w rozum - ha! w i a r a w r o z u m; czyż spięcie tych dwóch przeciwstawnych pojęć nie jest świetnym podsumowaniem niemożliwego, ukrytego paradoksu myśli K? - a więc wiara w rozum ostatecznie tryumfuje. Wielki dramat autopsji kończy się w mniemaniu K zwycięstwem. Kurtyna zapada.<br>Widząc tedy