wyrastająca ponad przeciętną produkcję dramatyczną, tragedia Wężyka idealnie wypełniała tę lukę. Nowością zwłaszcza była padająca na tytułowego bohatera smuga szekspirowskiego cienia; nowością było melodramatyczne wykorzystanie krwawych wydarzeń, koncentracja efektów: &#132;nie wiem, czy który z dramatycznych naszych utworów przewyższa Glińskiego bogactwem traicznych motywów." &#150; napisał nie bez racji Siemieński. Sztukę przenikała nadto wyrazista nuta antyrosyjska, a patriotyzm widowni pobudzała postać bohaterskiego Trepki, jakże już romantyczna w swym ujęciu, bliskim zresztą formule zawartej w Wierszu do wojska polskiego z okoliczności rozpoczętej wojny z Moskwą: &#132;Dziś lub nigdy, śmierć lub życie, / Chwała lub wieczna sromota".<br> Na plus tragedii Wężyka zaliczyć trzeba jeszcze