nie mogła dojrzeć twarzy męża, widziała tylko<br>&lt;page nr=42&gt; zarys jego sylwetki. Śmiech Antoniego, podobny trochę do zachłyśnięcia się suchym kaszlem, wydał się jej okropny.<br>- Antoni! - zawołała przestraszonym głosem.<br>Natychmiast ucichł i w ciemniejącym pokoju zaległo milczenie. Trwało długo. Wreszcie pani Alicja z trudem opanowując drżenie, które ją na wskroś od wewnątrz przenikało, spytała:<br>- Przynieść ci może jeszcze herbaty?<br>- Dziękuję - odpowiedział z ciemności. - Nic mi na razie nie trzeba.<br><br>Miało się ku wieczorowi, gdy Szczuka z Podgórskim wrócili do miasta. Rynek inaczej teraz wyglądał niż przed paroma godzinami. Opustoszał i niebieskawy zmierzch go ogarniał. Na seledynowym niebie ostrzej się jeszcze rysowały rude kontury