dostępem powietrza uzyskiwało kolor od czerwonego po czerwonobrązowy. Takie są garnki z Lubelszczyzny, Podlasia, krakowskie, rzeszowskie, sieradzkie, z północnej i zachodniej Polski. Ujemnymi cechami niektórych odmian gliny czerwonej jest to, że naczynia deformują się przy nagłych zmianach temperatury oraz że trudno się wiążą z glazurą. Wtedy trzeba je dwa razy przepalać, jako biskwity (Fryś-Pietraszkowa, Kopczyńska-Jaworska, 1997, s. 104). Ograniczony dostęp powietrza w czasie wypału powodował, że gliny żelaziste wypalały się na kolory od siwego do czarnego. <br>Formy naczyń, takich jak garnek, dzban, misa, występują na znacznych obszarach Europy, mają jednak wiele odmian charakterystycznych dla poszczególnych ośrodków, a nawet warsztatów