posłużenia się znakiem, symbolem. W sukurs przychodziła obserwacja, głęboko wpojone zasady naturalne, leżące u podstaw ludowej estetyki, a więc dążenie do harmonii elementów, równowagi ciężaru bryły, statyki, a przede wszystkim symetrii. Ona to właśnie stanowiła najważniejszy czynnik organizujący formę. Jej zosta. podporządkowany rytm napięć, rytm ornamentyki, fałd sukni, włosów. Rytm przerywa monotonię dużych płaszczyzn, dynamizuje je, a przy tym sprzyja wrażeniu harmonii. Tors Ukrzyżowanego z Płoskini, dowodzi, że rytm słojów także może wzmagać ekspresję przedstawianej postaci. <br>Rzeźby wykonywano zawsze z jednego kloca drewna, tylko w wizerunku Ukrzyżowanego dorabiano do niego ręce. Figury przeważnie komponowano frontalnie, chyba że miały stanąć w kapliczkach