drewna, wielokroć moczonego przez deszcze, a potem wygrzewającego się na słońcu, lekko szarawy, łączy się w moich wspomnieniach z sierścią podwórzowego burego kocura.<br>A chłopi zawodzą:<br>Przy drabinie stoi krzyż, <br>babiny włączają się: <br>Przy drabinie stoi krzyż,<br>Każdy z nas go musi nieść. <br>I tu mnie dopada. I tu mnie prześladuje! Chłopi walą mnie tą swoją teologiją jak łopatą w łeb. Myślałeś, że uciekniesz przed prawdą do miasta, do tych limuzyn i garniturków, że wypachniony francuską perfumą, w czarnych trzewiczkach beztrosko pójdziesz do nieba?! O paniczyku, niedoczekanie twoje: Każdy z nas go musi nieść. I ty się nie wyłamiesz. Oni to