odsłoniętymi węzłami korzeni. Wspiął się szybko na skarpę i bezszelestnie zapadł w gęstą leszczynę. Teraz rozejrzał się wzdłuż brzegu. O jakieś dwadzieścia metrów od swojej łódki, w małej, niemal zupełnie wolnej od sitowia zatoczce, zobaczył łódź Tyrolczyka. Kołysała się spokojnie na fali. Była pusta.<br>Paragon rozgarnął wolno leszczynę i zaczął prześlizgiwać się pod gąszczem bujnych krzaków. Każdy ruch wymagał rozwagi i zręczności.<br>Przybrzeżne krzewy rzedły, dalej ciągnął się wysokopienny, poszyty miękkim mchem las. Paragon odetchnął, przylgnął na chwilę do miękkiego mchu. Gdy uniósł głowę, przed sobą o rzut kamienia ujrzał Tyrolczyka, a raczej jego pochylone plecy. Klęczał bowiem i piórem wiosła kopał