głosem północ.<br>"Nie usnę w żaden sposób!" - pomyślał Adaś.<br>Natura jednak, baba przeraźliwie mądra i doświadczona, ujrzawszy krnąbrnego chłopczynę, zarzuciła na jego rozpaloną głowę czarne chusty i zamroczyła go snem. Wyrywał się i "wierzgał przeciw ościeniowi", wreszcie jednak osłabnął i jak ciężki kamień poleciał w ciemną przepaść, na której dnie przespał się mocno aż do wschodu słońca.<br>- Młodzianku święty! - szeptał nad nim ksiądz Kazuro gładząc go po głowie.<br>Adaś zerwał się i w pierwszej chwili patrzył na rumianego i siwego księdza jak na widmo, nie rozumiejąc, gdzie się znajduje, a zrozumiawszy roześmiał się &lt;page nr=194&gt;.<br>- Ależ spałem! - zawołał. - Byłbym przespał cały dzień. Co tam