tomu pisze: "&lt;q&gt;Czasami wydaje mi się, że powinienem napisać przeistoczenie&lt;/&gt;". Widzi w katolicyzmie dzieło społeczne, najwyższe, jakie świat stworzył. Gdy w Legendzie omawia Norwida, którego coraz to Sienkiewiczowi przeciwstawia, mówi o nim jak o "&lt;q&gt;jednym z najbardziej i najgłębiej katolickich umysłów stulecia, najniezaprzeczalniej katolickim pośród wszystkich naszych poetów&lt;/&gt;". Jednocześnie nie przestaje atakować polskiego katolicyzmu oficjalnego i widzi w nim "&lt;q&gt;czynnik izolacji kulturalnej a wcale nie łączności z procesami, które się rozwijają, rozrastają i pogłębiają na Zachodzie&lt;/&gt;". Nigdzie stosunek między katolicyzmem, głęboką dyscypliną moralną obejmującą całe życie, a katolicyzmem ludowym nie wydaje mu się tak demoralizujący jak w Polsce.<br>Gdy pisze o