i w programach nauczania fizyki, chemii i biologii, o zjawiskach skomplikowanych, nie dających się rozłożyć na części w sposób tłumaczący ich dynamikę, mówiono mało, chociaż zjawiska takie były doskonale znane.<br>Sytuacja zmieniła się zasadniczo gdy powstały metody analizy układów nieliniowych, poznano i opracowano kilka interesujących przykładów i przełamano trudności stanowiące przeszkodę w badaniach tego typu. W drugiej połowie lat siedemdziesiątych zaczęła się moda na odkrywanie, opisywanie i przewidywanie działania najrozmaitszych układów chaotycznych, występujących w prawie wszystkich dziedzinach nauk przyrodniczych. Okazało się, że układy dynamiczne o bogatym repertuarze zachowań występują powszechnie, nawet tam, gdzie trudno było się ich spodziewać, na przykład wśród