listy powtórnie, potem raz jeszcze. Z wolna docierała do jego świadomości druzgocąca prawda o Irenie. Odczuwał w skroniach łomotanie tak głośne, jak gdyby dwie blachy uderzały jedna o drugą. Nie chciał, nie miał siły uwierzyć w rozpustne eskapady Ireny, w jej zdradę i obłudę. Ale stopniowo lodowate igły zaczęły mu przeszywać serce i mózg.<br>- A więc tak... Moja Irena... Chłodna, bez- namiętna, ale kochająca i wierna. Jej wyjazdy do Zakopanego i zatrzymania w Krakowie. Tęsknota do gór. Wiosenne rozdrażnienie po powrocie. Napady spleenu i nudy. Moja Irena. Tak... Teraz wszystko staje się jasne. Kwiaty! Nigdy nie wiedziała, od kogo są te