działania mięśni temporalis i pterygoideus, ku górze na zewnątrz. W miarę rozwoju <br>&lt;page nr=340&gt;<br>wielkości tego mięśnia rozrastała się i kość, do której był przytwierdzony. Jej górna powierzchnia stanowiąca przyczep do mięśnia temporalis rozrosła się w grzebień.<br>Utworzył się więc system złożony z mięśnia ciągnącego do wnętrza, innego na zewnątrz i ku przodowi oraz jeszcze innego ku tyłowi. Odpowiednie zsynchronizowanie ich działań umożliwiło boczne ruchy szczęk i żucie z użyciem znacznych sił. Możliwości ich zwiększenia były jednak ograniczone przez konstrukcję żuchwy, która składała się z licznych kości. Dopóki zwierzę rosło, szwy łączące te kości były stosunkowo słabe i żuchwa narażona była na rozpadnięcie